Running log of Books I read in 2010...

1. What the Dog Saw: And Other Adventures by Malcolm Gladwell

2. SuperFreakonomics by Steven Levitt and Stephen Dubner

3. Digital Fortress by Dan Brown

4. Cell by Stephen King

5. Under the Dome by Stephen King

6. Asterios Polyp by David Mazzucchelli

7.Too Much Happiness by Alice Munro

Running log of movies I watched in 2010...

Up in the Air

Directed by
Jason Reitman (Juno, Consent, Thanks for Smoking,Uncle Sam)"
Cast
Ryan Bingham (George Clooney)Alex Goran (Vera Farmiga)Natalie Keener (Anna Kendrick)

**********************************************************************************

It's Complicated

Directed by
Nancy Meyers ( Something's Gotta Give , The Holiday)
Cast
Jane ( Meryl Streep)Adam (Steve Martin)Jake ( Alec Baldwin)Harley ( John Krasinski)

**********************************************************************************
The Taking of Pelham 1 2 3

Directed by
Tony Scott
Cast
Walter Garber (Denzel Washington)Ryder (John Travolta)

**********************************************************************************
District 9

Directed by Neill Blomkamp

Cast Wikus Van De Merwe (Sharlto Copley)

**********************************************************************************
Duplicity

Directed by
Tony Gilroy ( The Bourne Identity, The Bourne Supremacy, The Bourne Ultimatum)
Cast
Ray Koval (Clive Owen)Claire Stenwick (Julia Roberts)

**********************************************************************************
Extract

Directed by
Mike Judge ( Idiocracy)
Cast Joel ( Jason Bateman)

**********************************************************************************

Eagle Eye

Directed by D.J. Caruso

**********************************************************************************

The Hurt Locker

Directed by Kathryn Bigelow

**********************************************************************************

Beyond a Reasonable Doubt

Directed by Peter Hyams

अप्रेझल

ऑफिस मधील अप्रेझलच्या मोसमात आपल्यासारखाच मार खाल्लेला दुष्काळग्रस्त मित्र लाभणे यापेक्षा दुसरे भाग्य नाही. संध्याकाळी घरी आल्यावर मी माझ्या अशाच एका मित्राला फोन लावला.

"हॅलो. काय रे, काय सुरु आहे?" मी.

"काही नाही रे. तू बोल." तो.

सिक्स्थ सेन्स म्हणा किंवा काहीही म्हणा पण अशावेळी दोघांनाही बरोबर माहित असते की आता कोणता विषय निघणार आहे ते.

"आज रेटिंग समजले आणि डिसकशनपण झाले." मी सांगून मोकळा झालो.

"मला 'गुड' दिलयं आणि डिसकशन उद्या होईल." त्याने आपली पाने टेबलावर टाकली.

"सेम हिअर. मला पण तेच. आऊटस्ट्यांडींग, एक्सलंट, गुड, आणि अ‍ॅव्हरेज या क्रमाने गेलो तर 'गुड' म्हणजे 'बॅड' आहे. उगाच आपलं मोराल टिकून राहावं म्हणून गोड गोड नावे देतात साले........." बायको घरी असल्यामुळे मी जरा तोंड आवरलं.

" तुझा बॉस काय म्हणाला डिसकशनमधे?"

"नेहमीचचं. टेक्निकली तू स्ट्राँग आहेस पण पर्सनल इफेक्टीव्हनेस आणि रिस्पॉन्सिव्हनेस यात इम्प्रूव्हमेंट केली पाहिजे" मी माझी बिनपाण्याने कशी झाली ते सांगितलं.

"वाटलचं मला. हे बरायं, सॉफ्ट स्किल्सचा पॉईंट काढ्ला की आपल्याला जास्त बोलता येत नाही रे."

" बोलता येत नाही म्हणण्यापेक्षा धाडकन डिफेंडही करता येत नाही." मी जरा रिडिफाईन केले.

-----------------------------------------------------------------------------

"आता जरा तो फोन ठेव. पिल्लू उठलयं वाटतं. जरा बघ त्याच्याकडे. " बायकोने किचन मधून सांगितले.

आमचे तसेही बोलून झालेच होते. मी फोन ठेवला आणि आमचे तीन महिन्याचे बाळराजे ज्या खोलीत नुकतेच झोपेतून उठून खुसखूस आवाज करत क्रीबमधे पडले होते तिथे गेलो.

"त्याचा डायपर बदलायचाय. तेवढा नवा डायपर घे आणि बदल." बायको आतून वदली.

"हो."

मी डायपर्सचा खोका शोधू लागलो. कपाट उघडणे, ड्रॉवर्स आत बाहेर करणे, बेड जवळचे कॉफी टेबल उचकटणे आदिंचे आवाज एकून पाच एक मिनीटांनी शेवटी एकदाची बायकोच प्रकट झाली. काहीही न बोलता, क्रीबचा वरुन दुसरा कप्पा उघडून एक नवा डायपर तिने बाहेर काढला.

"तीन महिने झाले तरी अजून डायपर्स कुठे ठेवलेले असतात त्याचा पत्ता नाहीये तुझ्या बाबांना!"

कधी नव्हे ते वाटून गेले. बॉसचा सॉफ्ट स्किल्सचा पॉईंट खरचं बरोबर होता की काय?

Jail Reviewed

My regular readers, if there are any (!?!), might accuse me of posting one after another negative reviews of books I read and movies I watch.

But this time I can't help when Write-Director Madhur Bhandarkar goes rogue and sentences unsuspecting viewers of Jail - his latest flick - to two and half hours of rigorous boredom.

Madhur Bhandarkar is someone who can make prototypical negativity really entertaining. He proved that in Chandani Bar, Satta, Fashion, Traffic Signal, and Corporate. In Jail, he dares to go ‘behind the bar’ and fails to live up to the mark.

Even though Jail's receipe has all those 'Madhur' flavours - a main topic (our sluggish justice system), professionals engaged in malpractices (exploiting lawyer), near-factual story line (hardship in prison), main character's life going topsyturvy, and pseudo happy ending - it completely fails to satisfy viewer's entertainment taste buds.

I cannot describe this movie without giving away much of its plot. Parag Dixit, an innocent, well educated guy played by Neil Nitin Mukesh, spends 2 years behind the bars while being prosecuted based on circumstantial evidence.Navab, his fellow jail mate played by Manoj Vajpayee, acts as Parag's moral compass in those years.

Neil Nitin Mukesh portrayed stunned and flabbergasted Parag so naturally that, I think, he is just being himself in the movie. ( FYI - This is not a compliment!).

Manoj Vajpayee's natural talents go untapped in this movie. Same is the case with talents of Madhura Godse!

Final word. If you've already seen Jail, and are willing to redeem your mistake, please watch 'The Shawshank Redemption' without fail.

The Lost Symbol

What do you get when you cross a bunch of Wiki posts on Freemasonry with Brownism?
- The Lost Symbol

Just finished reading this book.

Dan Brown, author of Da Vinci Code, Angels and Demons, Digital Fortress, and
Deception Point, disappointed me by sending Robert Langdon, Harvard Professor from Department of Symbology - that, by the way, is nonexistent- on a dead-end mission to find something hidden somewhere in Washington, DC, in his new novel - The Lost Symbol

The plot, in addition to being a dead-ended one, is weak and predictable. Much has already been said and written about the Masons and their involvement in events that shaped U.S. history. To date, mishmash of legend and tweaked facts has obscured the reality to such an extent that finding a meaningful conclusion ,even in a fiction book, is as impossible as finding that something hidden somewhere in DC. The reference to Noetic Science feels ad-hoc and is totally uncalled for, so does the involvement of CIA. Readers of Da Vinci and A&D can easily point out that Prof. Langdon is not up to the mark in this novel.

Read/Skim/Toss? Just Skim.

अपॉरच्युनीटी कॉस्ट

रात्रीचे तीन-सव्वा तीन वाजलेले.

स्टडी ग्रुपचे पार्टनर्स आजची केस स्टडी सोडवून नुकतेच आपापल्या रुमवर परतलेले.याच्या डोक्यात मात्र अजूनही "अपॉरच्युनीटी कॉस्ट", आजच्या केस स्टडीचा विषय, याचेच विचार घोळत होते.

एक्सिक्युटीव्ह एम्.बी.ए. च्या पहिल्या सेमिस्टरच्या पुस्तकांच्या मधे कुठेतरी अ‍ॅश ट्रे सापडला.तुडूंब भरलेला.पर्यायच नव्हता. तो उठला आणि अ‍ॅश ट्रे रिकामा करुन आला.

गोल्ड फ्लेक शिलगावली.

"अपॉरच्युनीटी कॉस्ट", दोन पर्यायांपैकी एक निवडल्यावर, दुसरा पर्याय न निवडल्याने गमावलेला फायदा, ही निवडलेल्या पर्यायाची "अपॉरच्युनीटी कॉस्ट".

आजतोवर स्वीकारलेले आणि नाकारलेले पर्याय आणि त्यांच्या परिणामांच्या बेरजा-वजाबाक्या त्याच्या डोळयांसमोर येऊ लागल्या.

सहावी, सातवी, आणि आठवीत चित्रकलेत खूप बक्षिसे मिळवली.मी कोण होणार? तर चित्रकार, हेच डोक्यात.

पण डोके होते. बोर्डात नंबर. तो पण दोन्हिवेळेस. यू.डी.सी.टी. केमिकल इंजिनीअरींगला सहज प्रवेश. एफ.ई. चे ग्राफिक्स आणि एका वर्षीच्या कॉलेज मॅग्झिनचे कव्हर डिझाईन इथेच त्याच्या चित्रकलेच्या चित्तरकथेला पूर्णविराम मिळाला. एक पर्याय संपला.

कॅम्पसला पहिल्या दिवशी आय्.टी. कंपनी होती. हा विनासायास सिलेक्टेड. दुसर्‍या दिवशी प्रॉक्टर अ‍ॅन्ड गॅम्बल, प्रत्येक केमिकल इंजिनीअरची ड्रीम कंपनी. हातात ऑफर लेटररुपी पर्याय असताना प्रॉक्टर अ‍ॅन्ड गॅम्बलला अ‍ॅप्पीअर होण्याचा फारसा मूड असा नव्ह्ताच. एक पर्याय असा संपवला गेला.

पुढे मेनफ्रेममधे पोजेक्ट मिळाला. शिक्षण आणि काम यांचा अर्थाअर्थी संबंध कमीच पण "अर्थ" चांगले होते. बरेचदा रात्री १० ते सकाळी ७ अशी शिफ्ट. पहिली गोल्डफ्लेक अशीच एका रात्री प्रॉडक्शन सपॉर्टचे टेन्शन फुंकून कसे टाकायचे ते शिकवून गेली. कामात हा हुषार. दोन वर्षांनी यु.के. ला ऑनसाईट मिळाले.तिथे तीन वर्षे "बॅटींग" केली. क्लायंट साईटवर मॅकीन्झिचे बरेच टिप्-टॉप कन्स्लटंट्स दिसायचे. हा मनात तुलना करायचा.

पाच वर्षात सेव्हिंग झाले होते. लग्न-घरदार यात पडणे आता शक्य होते. किंवा ??? पर्याय संपले असे वाटत होते पण...एका वर्षाच्या एक्सिक्युटीव्ह एम्.बी.ए. ला अ‍ॅडमिशन घेतली. सेव्हिंग अकाऊंट निल झाले. पर्यायाने लग्न-घरदार हे आता पाच एक वर्षेतरी लांबणीवर पडले.

"चित्रकारच झालो असतो तर.. क्रिएटीव्ह लोकांसाठी खूप स्कोप आहेच की."

"प्रॉक्टर अ‍ॅन्ड गॅम्बल मधे गेलो असतो तर.. छान वर वर गेलो असतो एव्हाना."

"यु.के.त सेटल झालो असतो तर ..आधी प्रोजेक्ट मॅनेजर आणि मग अकाऊंट मॅनेजर झालोच असतो की."

"फॅमिलीमॅन झालो असतो तर बरोबरीच्या मित्रांच्या लग्नांचे इनव्हिटेशंस पाहून बोअर झालो नसतो."
"तसा धरसोड नाहीये मी. लाथ मारेन तिथे पाणी काढतो मी. पण प्रोब्लेम हा आहे की मी लाथा फार मारल्या. एकच सणसणीत लाथ मारली असती तर बरे झाले असते."
"सकॄतदर्शनी मी लाथ कुठे मारायची हे ठरवताना अजूनही चाचपडतोय. पण लौकीक अर्थाने..."
बीप्..बीप्..बीप..

मोबाईलचा साडे पाचचा अलार्म वाजला. ऊठून जरा योगा करावा म्हणून लावलेला अलार्म.

झोपायचा पत्ता नाही अजून. ऊठायाचा अलार्म काय कामाचा!

पुन्हा दोन पर्याय.. झोप की योगा?

"अशा पर्यायांची अपॉरच्युनीटी कॉस्ट काढणे सोप्पे असते!" डोक्यावर चादर घेताना तो हसत म्हणाला.

Ahead of Curve by Philip D. Broughton

In 2004, Philip Delves Broughton, 31-year-old journalist happily married and blessed with a kid, decided to put an end to boredom of daily journalism. Pondering over the option of change in careers, he applied to business schools and, to his surprise, was accepted at none other than Harvard Business School.

Broughton tells what happened next in Ahead of the Curve, a handy book for anyone considering a similar path, or just curious as to how Harvard churns out M.B.A. grads. This book assumes the reader, like Broughton, knows precisely nil about the corporate world.

The book doesn't work especially well as a conventional narrative. Ahead of the Curve offers a good sense of Harvard Business School's day-to-day workings, everything from what the other students are like to the merits of each lecturer to impressions of business titans such as Warren Buffett and Stephen Schwarzman, who revolve through the doors offering pointers on how to get filthy rich.

Broughton candidly shares his delightfully clueless days at Harvard. His math skills are crude, and he can't operate Microsoft Excel. When the other students flock off to Wall Street for summer jobs, he can't get one and is forced to spend three hot months in a Harvard library writing a novel. In fact, from the outset, he is entirely ambivalent about entering Corporate America. He doesn't really want to work that hard, he admits. He wants to spend time with his family.

As his two years draw to a close, Broughton wrestles with his next move. His classmates are all taking new jobs at McKinsey and Bain and Yahoo, but despite myriad interviews, he has yet to field an offer. Part of the problem is what he wants, as he writes in a "Help Wanted Ad I Sought But Never Found" : "Absurdly profitable company seeks journalist with ten years' experience and a Harvard MBA for extremely highly paid, low-stress job in which he can wear nice suits and loaf around in air-conditioned splendor making the very occasional executive decision. Requirements: acute discomfort in the presence of spreadsheets, inability to play golf, poorly concealed loathing of corporate life, knowledge of ancient Greek."

Broughton eventually draws interest from Google, but after 14 (yes FOURTEEN!!!) separate interviews, including an eight-hour marathon in a tiny conference room, he backs out, unable to reconcile his ambitions with life in a Dilbert cubicle.

Just out of my curiosity, I Googled a lot to know about Philip's post B-School life but nothing much came up.